Blog 23 – Ontsluit mijn lippen, Heer…

Gisteren vierden we het Heilig Avondmaal in de gemeente.
Het was de eerste keer dat ik het brood mocht breken en de wijn mocht schenken.
Voor de gemeenteleden in Andel was het de eerste keer dat we het avondmaal lopend zouden vieren. Een bijzondere zondag, voor iedereen, in alle opzichten.

Rondom de kerkenraadskamer hing een bepaalde spanning.
De ouderling van dienst en ik deelden dat we beide niet zo goed hadden geslapen.
Beiden zagen we best een beetje tegen de dienst op, op tegen de woorden die we zouden gaan spreken…
Een gemeentelid, die wat meekreeg van ons gesprek, wees ons erop dat we voor elkaar Mozes en Aäron waren. Het nam wat spanning weg. Tegelijkertijd vroeg ik mij ook af wie nu van ons beiden Mozes was en wie Aäron?

Wat veel mensen wel eens verbaasd, is dat ik van nature helemaal niet zo’n spreker ben. Spreekbeurten, boekbesprekingen, presentaties, ze waren allemaal een grote straf voor mij. Ik hield er niet van om voor een groep te staan, ik hield er niet van om in de belangstelling te staan, ik hield er niet van om hardop te praten.
En ten diepste zit dat kleine verlegen meisje nog steeds ergens in mij. Nog regelmatig voel ik ergens diep in mij die angst en zou ik het liefst heel hard wegrennen of door de grond verdwijnen. Het heeft niet meer de overhand, maar het zit er nog wel.

De nacht voordat ik in 2019 de eerste keer voor mocht gaan, heb ik geen oog dicht gedaan. Maar toen ik die bekende woorden uitsprak, viel alles angst van mij af. ‘Onze hulp is in de naam van de Heer…’. Nog steeds hebben die woorden een diepe betekenis voor mij.
Deze blog heet Vurige Kolen, voor mij is het uitspreken van deze woorden aan het begin van de dienst als het moment dat Jesaja’s lippen aangeraakt worden met een kooltje. Het moment dat Jesaja kan zeggen ‘Hier ben ik’. 
Of de woorden van Psalm 51, een gebed: ‘Ontsluit mijn lippen, Heer, en mijn mond zal uw lof verkondigen’.

Soms baal ik van dat kleine meisje diep van binnen, maar het zorgt er ook voor dat ik telkens weer terugval op God en zijn genade. Diep van binnen ervaar ik dat ik het niet kan, dat ik het niet wil, maar telkens weer kan ik ook niet anders.
Het predikantschap vraagt van mij dat ik mijn stem gebruik.
Dat ik mijn mond open doe, dat ik niet wegduik of wegren.
Gisteren, maar ook vandaag werd er van mij gevraagd mijn stem te gebruiken.
Deze ochtend werd ik geïnterviewd, live op Groot Nieuws Radio.
Ik wilde het niet van tevoren aankondigen, omdat ik ergens nog bang was dat ik halverwege om zou draaien, dat ik mij ziek zou melden of de woorden niet zou kunnen vinden.

Ik herken veel van Mozes die protesteert, het zouden mijn woorden kunnen zijn:
‘Neemt u mij niet kwalijk, Heer, maar ik ben geen goed spreker. Dat is altijd al zo geweest, en daar is geen verandering in gekomen nu u tegen mij, uw dienaar, gesproken hebt. Ik kan nooit de juiste woorden vinden’.
De bemoediging van de HEER is echter duidelijk: ‘Wie heeft de mens een mond gegeven? Wie maakt iemand stom of doof, ziende of blind? Wie anders dan ik, de HEER? Ga nu, ik zal bij je zijn als je moet spreken en je de woorden in de mond leggen.’ (Exodus 4: 10-12)
Wat kon ik anders doen dan gaan en spreken?

Matthea verloor haar geloof, vond het weer terug én is nu predikant – Groot Nieuws Radio