Vurige Kolen

Deze website heet ‘Vurige Kolen’
Op verschillende plaatsen in de Bijbel vinden we het beeld van gloeiende of vurige kolen. Een beeld wat mij persoonlijk erg aanspreekt en ons ook veel inzicht geeft in het leven van een gelovige en het leven als gemeente.
Af en toe zal ik hier een van die verhalen delen.
Als tweede het verhaal van Petrus bij het kolenvuur

Johannes 18 en 21 – Genade voor struikelaars

De persoon van Petrus is belangrijk voor mij geweest in het beroepingsproces.
Hoe zo’n proces precies gaat is voor u als gemeente misschien niet helemaal duidelijk.
Maar ik kan wel een tipje van de sluier oplichten.

Het eerste gesprek was een kennismakingsgesprek.
Wie is Matthea?
Wie zijn wij als de Gereformeerde Kerk in Andel?
Twee ‘Wie-vragen’.
Een andere belangrijke ‘Wie-vraag’ die daarbij kwam was de vraag: ‘Wie is Jezus (voor jou)?’ Met een gedeelte uit Mattheus 16, waar deze vraag wordt gesteld, werd deze eerste kennismakingsavond geopend.

Ik werd enigszins overvallen door deze vraag.
Nu vraagt u zich misschien af, hoe je nu als (toekomstig) predikant overvallen kan worden door deze vraag. Het antwoord moet er toch gewoon uitrollen?
Misschien werd ik ook wel niet overvallen door de vraag, maar meer door wat er binnen in mijzelf gebeurde.
Wat moet ik antwoorden op zo’n grote vraag?
Uiteindelijk hebben we met elkaar doorgesproken over deze vraag, maar toch ging ik niet met een tevreden gevoel naar huis. Wel over de rest van het gesprek, maar niet op dit punt. Ik was nog niet klaar met deze vraag.

Na het eerste gesprek volgde er een tweede, meer inhoudelijk gesprek.
De thema’s voor deze avonden werden aangereikt door mijzelf, de beroepingscommissie en de kerkenraad.
Het was mijn wens om nog eens terug te komen op de opening van de vorige keer.
Op die vraag: ‘Wie is Jezus (voor jou)’?
Naar aanleiding van de persoon van Petrus heb ik daar toen meer over verteld.
Iets van dat antwoord wil ik hier ook delen.
Petrus antwoord in Mattheus 16: 16: ‘U bent de Messias, de Zoon van de levende God!’
Wat een prachtig antwoord, wat ik alleen maar kan beamen.

Maar het is ook goed om eerlijk tegen elkaar te zijn.
Voor mij is de kerk een plaats, waar je mag struikelen en vallen, maar waar ook altijd iets van genade ervaren mag worden. Dit betekent dat de kerk ook een plaats is waar we twijfel volstrekt serieus mogen nemen.
Ook mijn weg door het leven is een weg van struikelen en vallen, een weg van twijfel. Ik kan nu volmondig Petrus nazeggen: ‘U bent de Messias, de Zoon van de levende God!’. Maar ik heb ook momenten van twijfel gekend, van vragen.
Op hele moeilijke momenten in mijn leven heb ik God zowel als heel dichtbij, als ook als heel afwezig ervaren. Op die momenten kon ik die vraag niet zo eenvoudig beantwoorden.

En juist dan is het verhaal van Petrus zo bemoedigend.
En dan kom ik ook uit bij het beeld van Petrus bij het kolenvuur.
Want we treffen Petrus in het Johannesevangelie tweemaal aan bij een kolenvuur.

De eerste keer in Johannes 18: 15-27.
Petrus die bij het kolenvuur tot driemaal ontkent dat hij Jezus kent.
Petrus die op dat moment even geen discipelen van Jezus kan of wil zijn.
Petrus met zijn twijfel, zijn vragen.
Petrus die struikelt, Petrus die valt.

De tweede keer dat wij Petrus bij een kolenvuur treffen is in Johannes 21: 1-19.
Jezus verschijnt na zijn opstanding aan de discipelen.
Rondom een kolenvuur gaat Jezus in gesprek met Petrus.
Driemaal krijgt Petrus de vraag of hij van Jezus houdt.
Maar ook driemaal krijgt hij een opdracht, om de schapen te weiden.

Wat een genade, voor struikelaars.
Wat een genade, ook voor mij!

Op momenten dat ik het even moeilijk heb, op momenten dat u het even moeilijk hebt, wanneer er twijfel is, weet dan dat je altijd terug mag gaan naar het kolenvuur. De plaats waar Jezus op je zit te wachten. Met genade!

————————————————————————————————————–

Deze website heet ‘Vurige Kolen’ Op verschillende plaatsen in de Bijbel vinden we het beeld van gloeiende of vurige kolen. Een beeld wat mij persoonlijk erg aanspreekt en ons ook veel inzicht geeft in het leven van een gelovige en het leven als gemeente.
Af en toe zal ik hier een van die verhalen delen.
Als eerste het verhaal van Jesaja en de gloeiende kool.

Jesaja 6 – Hier ben ik 

Jesaja heeft een indrukwekkend visioen.
Hij ziet de Heer.
Hij ziet nog meer, een troon, serafs, rook.
Jesaja is diep onder de indruk en schreeuwt het uit:

‘Wee mij! Ik moet zwijgen, want ik ben een mens met onreine lippen, en ik leef te midden van een volk dat onreine lippen heeft. En nu heb ik met eigen ogen de koning, de HEER van de hemelse machten, gezien.’

‘Toen nam een van de serafs met een tang een gloeiende kool van het altaar en vloog daarmee op mij af. Hij raakte mijn mond ermee aan en zei: ‘Nu zijn je lippen gereinigd. Je schuld is geweken, je zonden zijn tenietgedaan.’

Wat een bijzondere ervaring.
De Heer gebruikt mensen zoals ze zijn.
Maar Hij láát ze niet zoals ze zijn.
En dat te weten geeft Jesaja vrijmoedigheid.
Dat zien we even later als de Heer een vraag stelt:

Daarop hoorde ik de stem van de Heer zeggen:

‘Wie zal ik sturen?
Wie kan namens ons gaan?’ Ik antwoordde: ‘Hier ben ik, stuur mij.’

Jesaja twijfelt niet langer.
Een paar verzen terug zei hij nog: ‘Ik moet zwijgen’.
Maar hij wordt letterlijk aangeraakt, met een gloeiende kool.
Hij durft te zeggen: ‘Hier ben ik!’

Durft u of jij dat Jesaja na te zeggen?
Hier ben ik!
Dat is niet alleen een vraag voor mij, als aankomend predikant.
Het is een vraag voor de hele gemeente, jong of ouder, in een bijzonder ambt of in het ‘ambt van alle gelovigen’. Op de plaats waar hij u of jou heeft gesteld.
De Heer gebruikt mensen zoals ze zijn.
Maar Hij láát ze niet zoals ze zijn.
Hij wil ook ons aanraken.
Hopelijk geeft deze gedachte u of jou ook de vrijmoedigheid om antwoord te geven als u of jij, op welke manier dan ook geroepen wordt.