Auteur: Matthea

Wij wonen in Waalwijk.
Vanuit hier ligt Andel ‘aan de overkant’.
Hemelsbreed is het vanuit ons huis naar De Voorhof nog geen 12 kilometer.
Maar als je dan op de kaart kijkt, dan ligt daar inderdaad heel duidelijk de Bergsche Maas. De rivier die ‘zand’ van ‘klei’ scheidt.

Ik kan op grofweg op twee manieren naar Andel rijden.
Een feit is dat ik het water over moet, naar de overkant.
Via het Drongelense Veer, ‘het pontje’ of via de Heusdense Brug.
De Heusdense Brug is meestal de snelste optie, ik hoef dan niet op de pont te wachten. Maar het is wel heel wat kilometers om.

Lees verder “Blog 6 – De overkant”

Wat draag je als predikant?
Dat is een vraag die aan het einde van de predikantsopleiding gaat spelen.
We spraken er met elkaar over op Hydepark, maar ook tijdens de colleges.
Ieder had zo zijn of haar eigen afwegingen.

Voor mij was het al vrij snel duidelijk dat ik wel iets van ambtelijke kleding wil dragen. Als man kun je er makkelijker voor kiezen om gewoon je eigen kleding te dragen. Niemand kijkt er van op als je wekelijks hetzelfde pak of jasje draagt.
Als vrouw ligt dat toch anders, of je wilt of niet, er wordt toch op gelet wat je draagt en of dat niet wekelijks dezelfde jurk is.
Daarnaast heb ik ervaren dat een jurkje vaak helemaal niet praktisch is met een microfoon. Ik mis dan een zak om het zendertje in te stoppen, waardoor ik vaak noodgedwongen dan maar met het zendertje in mijn hand de kerk in loop.

Lees verder “Blog 5 – Een tipje van de toga”

Een deel van de gemeente in Andel weet het al.
Ik hou erg van de muziek en de teksten van Matthijn Buwalda.
Vandaag een blog over zijn lied ‘Littekens’.

Zie je de schoonheid in de schade
Zie je de rijkdom in gebrek
Lijm je de barsten met genade
Of hou jij jezelf weer voor de gek

Want je hebt nog veel te geven hoor
Draag je littekens met trots
Je hebt er net zoveel als iedereen
Maar de meesten hebben ze verstopt

Lees verder “Blog 4 – Littekens”

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen:
Ik heb niet zoveel geduld…
Tenminste op bepaalde vlakken, met mensen heb ik juist veel geduld.
Ook Carlo wijst de kinderen daar vaak op: ‘Mama heeft echt veel meer geduld met jullie’.
Boffen zij even.

Met mijzelf heb ik al een stuk minder geduld.
En als het om regelzaken gaat, is mijn geduld nog sneller op.
Ik heb soms best even tijd nodig om aan een idee te wennen, maar als ik daar dan aan gewend ben, dan regel ik het ook gelijk.

Lees verder “Blog 3 – Een tentje op het kerkplein”

Gisteren heb ik het beroep vanuit Andel aangenomen.
Vandaag vierden we bij ons thuis een verjaardag.
Opeens schoot mij door het hoofd: volgend jaar vieren we deze verjaardag in Andel.
Dit soort momenten zullen in de komende tijd nog vaker volgen.
Er zullen heel veel laatste keren komen hier in Waalwijk.
Daar zullen dubbele gevoelens bij komen kijken.
En dat is ook goed, alle gevoelens mogen er zijn, dat hebben we steeds benadrukt toen we als gezin voorzichtig de eerste stappen op de weg van het beroepingswerk zetten.
De dubbele gevoelens mogen er zijn, maar er is ook een keuze:
Leggen we nadruk op de laatste keer hier?
Of leggen we de nadruk op ‘volgend jaar in Andel’?

Lees verder “Blog 2 – ‘Volgend jaar in Andel’”

Eigenlijk stond deze week in het teken van bezinning.
Maar tegelijk word ik gedwongen om bezig te zijn met iets heel ‘aards’.
Onze jongste heeft namelijk besloten dat ze zindelijk wil worden.
En wanneer dat moment zich aandient, voelt het vreemd om te zeggen:
‘Wacht maar even, mama houdt zich deze week met andere dingen bezig.’

Het zindelijk worden is wel een uitdaging.
Wij zijn ervan overtuigd dat ze het kan en zelf wil ze ook graag.
Het ophouden gaat al heel goed, maar het loslaten is nog spannend.
Ze wacht tot het écht niet langer meer gaat en als ze dan op het potje gaat zitten, zie je aan haar gezichtje dat ze het eigenlijk nóg niet los durft te laten.

Lees verder “Blog 1 – Loslaten”