Een deel van de gemeente in Andel weet het al.
Ik hou erg van de muziek en de teksten van Matthijn Buwalda.
Vandaag een blog over zijn lied ‘Littekens’.
Zie je de schoonheid in de schade
Zie je de rijkdom in gebrek
Lijm je de barsten met genade
Of hou jij jezelf weer voor de gek
Want je hebt nog veel te geven hoor
Draag je littekens met trots
Je hebt er net zoveel als iedereen
Maar de meesten hebben ze verstopt
Zelf heb ik een flink litteken van 8 centimeter achter mijn oor en in mijn hals. Voor de meeste mensen onzichtbaar, omdat mijn haar er overheen valt.
Toen ik 19 was werd ik geopereerd aan een tumor in mijn oorspeekselklier. In eerste instantie zag het er gunstig uit, maar tijdens de operatie bleek het weefsel toch onrustig. De chirurg moest dieper snijden en sneed daarbij mijn aangezichtszenuw doormidden. Dit betekende dat één kant van mijn gezicht verlamd raakte. Ik voelde aan die kant niets, mijn oog kon niet meer dicht, eten was lastig, wanneer ik lachte trok mijn hele gezicht scheef.
Als ik foto’s uit die periode bekijk, schrik ik nog steeds.
Uiteindelijk bleek de tumor gelukkig goedaardig, maar de schade aan de zenuw kon niet volledig hersteld worden. Een heel kundige arts heeft bij een tweede operatie de twee uiteinden van mijn aangezichtszenuw teruggevonden en gehecht. Van het uitwendige litteken achter mijn oor en in mijn hals heb ik helemaal geen last.
Inwendig is het echter nooit meer helemaal goed gekomen. Mijn aangezichtszenuw is gehecht en grotendeels hersteld. Door veel therapie is mijn zenuw opnieuw zijn werk gaan doen. Mijn oog kon weer dicht, ik voel vrijwel alles weer en ook mijn mond hangt gelukkig niet meer.
Maar het blijft een zwakke plek. De mensen die mij goed kennen zien het wanneer ik erg moe ben. Dan gaat mijn oog ‘hangen’ en reageert het niet meer goed. Ook kan ik mijn linker wenkbrauw niet meer bewegen, die zenuwverbinding is ondanks veel oefenen nooit meer hersteld.
De kinderen zien het vooral als een leuk trucje ‘laat het nog eens zien mama, dat jij maar één wenkbrauw kan bewegen’.
Zelf vind ik het minder grappig, het betekent ook dat mijn mimiek veranderd is. Wanneer ik videobeelden of foto’s van mijzelf bekijk, zie ik het altijd. Wanneer er een foto van mij wordt gemaakt, ben ik daar nooit tevreden over. Mijn gezicht trekt altijd scheef als ik lach.
Waarom ik dit vertel?
Ik denk dat het belangrijk is.
Belangrijk om open te zijn over onze littekens.
Mijn litteken van 8 cm verstop ik achter mijn haren.
Maar de blijvende schade aan mijn mimiek kan ik niet verstoppen.
En hoeveel mensen ook zeggen dat ze er niets van zien, ik zie het zelf wel.
Dit nieuwe lied van Matthijn Buwalda deed mij weer opnieuw nadenken over mijn littekens. Misschien moet ik daar ook opnieuw naar gaan kijken.
Huiswerk voor mij en misschien ook wel voor u als gemeente.
Iedereen heeft littekens, letterlijk en zichtbaar.
Soms ook figuurlijk en onzichtbaar.
Sommige littekens kunnen we verstoppen, maar is dat wel goed om te doen?
Het helpt al om te erkennen dat iedereen littekens heeft.
Kun we ook de schoonheid in de schade zien?
Kunnen we met elkaar rijkdom in gebrek zien?
Durven we onze littekens met trots te dragen?
Ik start in een nieuwe gemeente, een gemeente met littekens, gemeenteleden met littekens. Durft u open te zijn over uw littekens?
Ik ben er alvast mee begonnen.
Alleen door open te zijn, kunnen we onze littekens lijmen met genade.
Heel mooi Matthea dat je je kwetsbaarheid durft te tonen. Barsten en littekens in ons leven laten lijmen door Zijn genade is de enige manier om verder te kunnen. Openheid daarover geeft verbondenheid en zo kan onze Papa ons ook gebruiken in Zijn Koninkrijk. Ik denk dat we een mooie tijd met jullie als gezin gaan meemaken in Andel. We vertrouwen op Hem die ons heelt en geneest. Door Zijn genezing mogen we ook onze littekens met elkaar delen en de rijkdom in Christus ervaren en ons verbonden weten met elkaar.