De afgelopen weken ben ik bezig geweest met een gastenlijst voor de diensten van 27 maart.
We zijn enorm dankbaar dat er ruimte is om mensen uit te nodigen.
Maar een gastenlijst maken blijft lastig.
Wie wil je er graag bij hebben?
Familie van mij, familie van Carlo, vrienden, studiegenoten.
De gemeente in Andel zelf natuurlijk, het is niet alleen voor mij een feestelijke dag, maar ik hoop ook voor heel de gemeente.
Daarnaast de mensen die je ‘hoort’ uit te nodigen.
Nadat ik de gastenlijst compleet had, begon de zoektocht naar alle adressen.
De eerste adressenlijst die ik op de computer vond was een lijst uit 2014.
Het was de lijst met namen en adressen die een rouwkaart hebben gekregen bij het overlijden van mijn vader.
Slik…een brok in mijn keel…
Het bepaalt mij bij het feit dat ik één van degenen die ik er het liefste bij had gehad, niet meer op de gastenlijst kan zetten.
En dat is de realiteit, waar ik mee heb (moeten) leren leven.
Maar in deze weken speelt het gemis weer een grotere rol.
Mijn vader was degene die tegen mij zei:
‘Wil jij geen dominee worden?’
Ik kan mij het moment nog herinneren. Ik was een jaar of 8. Ik zat op de grond voor de boekenkast. Daar zat ik vaak, altijd aan het lezen.
‘Wil jij geen dominee worden?’
Het antwoord op deze vraag heeft mijn vader nooit gekregen.
Tenminste niet het échte antwoord.
In mijn leven heb ik wel geantwoord: Ik heb geglimlacht bij deze vraag, ik heb mijn hoofd geschud, ik heb getwijfeld, geprotesteerd, ik ben weggelopen, andere wegen gegaan.
Maar het echte antwoord heeft mijn vader nooit meegekregen.
En toch denk ik dat hij ten diepste het antwoord wel wist.
Het antwoord wat ik op 27 maart mag geven.
En daarom zijn deze weken ook zo bijzonder.
Ik krijg van allerlei kanten reacties op het beroep en de komende bevestiging.
Veel van die reacties komen van mensen die mijn vader ook gekend hebben:
‘Wat zou hij trots zijn geweest’.
Op moeilijke dagen vind ik vaak nog het meeste troost bij mijn oma.
Mijn oude omaatje van 93 jaar…
De moeder van mijn vader.
We delen het gemis van Leo, een vader en een zoon.
Ook mijn oma kan er 27 maart helaas niet bij zijn, omdat het teveel onrust voor haar brengt. Het leven begrijpt ze niet meer zo goed, maar toch weet ze in haar eenvoud mij te troosten:
‘Ik mis hem nog elke dag.
Maar toch gaat het goed met mij, hoor.
God helpt mij!
Dat begrijpt niet iedereen…
Maar tegen jou kan ik het wel zeggen!’
Mooi Matthea hoe je dit verwoord over je vader en weet dat ook je Hemelse Vader knikt en misschien net als jou eigen pa zegt, goed meisje, mijn zegen heb je.