Deze ochtend namen we als gezin afscheid van de gemeente in Besoyen.
Hoewel we voorlopig nog even in Waalwijk blijven wonen, was het goed om dit moment te markeren. Vanaf nu gaan we als gezin in Andel meeleven.
Bij de koffie merkte ik dat het anderen ook veel doet. Een oudere vrouw deelde met mij dat ze zich nog herinnerde dat mijn moeder haar vertelde dat ze zwanger was van mij. En zo waren er meer verhalen en herinneringen…
We gingen als laatste weg vanochtend. Na veel handen en gesprekjes liep ik nog even de kerk binnen. Ik maakte onderstaande foto. Een foto van het gangpad.
Door dit gangpad liepen mijn ouders toen ze mij lieten dopen.
Door dit gangpad liep ik als kind met een kaarsje in mijn hand tijdens het kerstfeest.
Door dit gangpad liep ik toen ik belijdenis deed.
Door dit gangpad liep ik aan mijn vaders arm op onze bruiloft.
Door dit gangpad liepen wij toen we onze kinderen lieten dopen.
Door dit gangpad liepen wij achter de kist van mijn vader aan.
Door dit gangpad liep ik vrijwel elke zondag…
Met gemengde gevoelens laat ik iets achter.
Ik ben al even geen lid meer in Besoyen, omdat mijn worsteling met mijn ‘vrouw-in-het-ambt’ zijn hier vastliep.
Maar tegelijk voelde ik mij wel altijd nog lid van de gemeente, één van de leden van het lichaam. Bij deze mensen voel ik mij thuis, in deze kerk voel ik mij thuis.
Deze week zijn ook Carlo en de kinderen overgeschreven.
Het is niet meer dat we er nooit meer zullen komen.
Maar ik liep deze ochtend toch wel heel bewust het gangpad door, de kerk uit.
Het was een bijzondere dag.
Een markering van een stap op een nieuwe weg.
Vanavond bezocht ik met de jongens en mijn moeder de jeugddienst in Andel.
Dat deed mij goed, een dag van afscheid en een week van een nieuw begin.
Zondag loop ik weer door een gangpad.
Ik kijk ernaar uit!