Vanochtend mijn eerste werkochtend in Andel.
Op de weg tussen Waalwijk en Andel word ik vergezeld door de jongste.
Ook zij heeft haar eerste ochtend in Andel.
We rijden door de mist, die steeds dichter wordt hoe verder we komen.
Ik vraag haar: ‘Wat gaan we doen?’
‘Ik ga in Andel wonen’.
‘Nee, we gaan vandaag nog niet in Andel wonen. Vandaag ga je in Andel spelen’.
‘Met de poppen’.
Ik vermoed dat ze denkt dat ze weer bij de crèche ging spelen, net als afgelopen zondag. Die ruimte kent ze al en vindt ze fantastisch. Maar nu verwacht ze weer daarnaartoe te gaan.
Ze weet niet wat er écht komt, dat moet ze gaan ervaren.
Blog 15 – Het gangpad
Deze ochtend namen we als gezin afscheid van de gemeente in Besoyen.
Hoewel we voorlopig nog even in Waalwijk blijven wonen, was het goed om dit moment te markeren. Vanaf nu gaan we als gezin in Andel meeleven.
Bij de koffie merkte ik dat het anderen ook veel doet. Een oudere vrouw deelde met mij dat ze zich nog herinnerde dat mijn moeder haar vertelde dat ze zwanger was van mij. En zo waren er meer verhalen en herinneringen…
We gingen als laatste weg vanochtend. Na veel handen en gesprekjes liep ik nog even de kerk binnen. Ik maakte onderstaande foto. Een foto van het gangpad.
Blog 14 – Voorjaarsschoonmaak
We hebben een huis gekocht!
Daar zijn we heel blij en dankbaar mee.
Nu wacht ons een grote uitdaging.
Volgende week komt er een fotograaf om foto’s van ons huis in Waalwijk te maken.
En niet alleen voor de foto’s moet het er een beetje opgeruimd uitzien.
Ook voor de bezichtigingen, die hopelijk snel daarna volgen.
Helaas is onze (nooit volprezen) hulp in huis pas geopereerd en even afwezig.
En voor wie mij al een beetje kent, ik ben zelf geen ster in het huishouden.
Gelukkig hebben hulptroepen in de vorm van mijn moeder zich vrijwillig aangemeld.
Maandag gaan Carlo, ik en mijn moeder van boven tot onder door ons huis heen.
Een grote opruiming en schoonmaak.
Blog 13 – Een schatkist op zolder
Op onze zolder staat sinds december een schatkist.
Eén van onze kinderen heeft die gekregen als surprise op school.
Toen ik aan het betreffende kind vroeg waarom die een schatkist had gekregen, was het antwoord:
‘Omdat ik op het briefje had geschreven dat mijn wens is dat ik rijk word’.
Blog 12 – Biddag 2022 – Coventrygebed
Woensdag is het biddag.
Biddag voor gewas en arbeid.
Het is ook de derde biddag die in een ander licht staat.
Twee jaar lang baden we in het bijzonder voor gezondheid.
En dit jaar bidden we in het bijzonder voor vrede en verzoening.
We kunnen niet anders…
Maar mijn gedachten en gebeden gaan alle kanten op.
Waarom raakt déze oorlog ons zo?
Omdat het opeens dichtbij komt?
Maken we ons vooral druk over gasprijzen en koopkrachtplaatjes?
Wat is onze eigen rol in dit conflict?
Het is vaak zo ‘makkelijk’ om te bidden voor een situatie die ver weg is…
Maar durven wij ons daadwerkelijk te laten raken?
Durven wij na te denken over de rol die wij spelen in deze wereld en de samenleving.
Zoeken wij echt naar de vrede en álle goeds voor élke naaste?
Durven wij met minder te leven en de schade eerlijk te verdelen?
Zijn wij bereid om offers te brengen om vrede en recht te herstellen?
In de voorbereiding naar biddag toe werd ik geraakt door het Coventrygebed.
Een gebed wat voort gekomen is uit bombardementen…
Voordat ik dit gebed met u deel, eerst wat achtergrondinformatie.
Blog 11 – Eén op één
Afgelopen zondag preekte ik over Jezus’ eerste aankondiging van zijn lijden.
Hier voor trekt Hij zich eerst terug, even één op één met zijn Vader en zijn discipelen.
Het deed mij nadenken over onze één op één momenten.
Eén op één met de kinderen
Het zijn bijzondere dagen hier in huis.
Ik ben twee dagen en nachten alleen met de jongste thuis.
De oudste is een paar dagen met papa weg (een ‘eind-groep-acht-uitje’ wat er door corona nog steeds niet van gekomen was).
De middelste twee zijn uit logeren.
Het doet de jongste en mijzelf allebei goed.
Even één op één.
Met vier kinderen in huis is het altijd even zoeken naar de één op één momenten. Als ik op zondag ergens als gastvoorganger voorga, neem ik altijd één van de oudste drie mee. Tijdens de autorit is er dan even tijd voor gesprekjes die je met een tafel vol niet zo snel hebt.
Blog 10 – Neergeslagen, maar niet verslagen…
Morgen mag ik voorgaan.
Woensdag heb ik de orde van dienst ingeleverd en de preek geschreven.
Het zou een bijzondere zondag worden. Voor het eerst weer met elkaar in de kerk, zonder maatregelen. Reden om te danken. Te danken voor de vrijheid.
Maar toen kwam donderdag.
Oorlog in Europa.
Ik voel mij neergeslagen.
Twee dagen raakte ik mijn orde van dienst en mijn preek niet meer aan.
Kunnen we nog wel danken?
Danken voor onze vrijheid?
Wanneer onze medemens onderdrukt wordt.
Wanneer onze medemens op de vlucht is.
Kunnen wij nog wel bidden?
Kunnen wij nog zingen?
Hoe kan ik morgen voorgaan?
Blog 9 – Gemis bij een gastenlijst
De afgelopen weken ben ik bezig geweest met een gastenlijst voor de diensten van 27 maart.
We zijn enorm dankbaar dat er ruimte is om mensen uit te nodigen.
Maar een gastenlijst maken blijft lastig.
Wie wil je er graag bij hebben?
Familie van mij, familie van Carlo, vrienden, studiegenoten.
De gemeente in Andel zelf natuurlijk, het is niet alleen voor mij een feestelijke dag, maar ik hoop ook voor heel de gemeente.
Daarnaast de mensen die je ‘hoort’ uit te nodigen.
Nadat ik de gastenlijst compleet had, begon de zoektocht naar alle adressen.
De eerste adressenlijst die ik op de computer vond was een lijst uit 2014.
Het was de lijst met namen en adressen die een rouwkaart hebben gekregen bij het overlijden van mijn vader.
Slik…een brok in mijn keel…
Blog 8 – Prijsvraag
Even tijd voor wat luchtigers!
Na allemaal zielenroerselen in mijn vorige blogs vraagt u of jij zich misschien af of het slechts een moeizame weg is, die naar Andel leidt.
Wees niet bang, het is bovenal een vreugdevolle weg.
Ik kijk met verlangen uit naar 27 maart en de tijd daarna.
En in die feestvreugde wil ik u graag laten delen, door een prijsvraag uit te schrijven.
Ik ben namelijk op zoek naar een goede naam voor mijn ruimte in de Zijhof.
Zoals u heeft kunnen lezen in de zondagsbrief, ga ik in de Zijhof werken, zolang wij nog geen woonruimte in Andel hebben gevonden.
Blog 7 – De overkant (deel 2)
In mijn vorige blog schreef ik over de route naar de overkant.
Over de diepere dimensie daarvan.
Ik was er zelf nog niet over uitgedacht…
Vandaar dat ik nog maar wat gedachten deel.
Het predikantschap kan eenzaam zijn.
Je bent omringd door mensen, je werkt (samen) met mensen…
Maar toch is het ook een weg die je ten diepste alleen gaat.