Blog 21 – Inburgeren

(Deze blog was nog blijven liggen voor mijn reis naar Israël, over die ervaringen later meer!)

Van 2017 tot 2020 ben ik betrokken geweest bij Vluchtelingenwerk.
Ik begeleidde een jonge moeder uit Eritrea met haar inburgering, ik was haar taalcoach maar ook maatschappelijk begeleider (helpen met de post, financiën e.d.)
Ik kijk nog steeds met gemengde gevoelens terug op deze periode. Het was ontzettend mooi en waardevol, maar toch voelde ik mij ook vaak waardeloos. Uiteindelijk ben ik gestopt met de officiële begeleiding via Vluchtelingenwerk. Uiteindelijk moesten we de conclusie trekken dat de ‘normale’ weg tot inburgering niet ging lukken. Ik ben nog een tijd bij deze jonge vrouw betrokken, maar dan ‘gewoon’ als vriendin. Uiteindelijk is ze ingeburgerd, maar niet zonder slag of stoot.

Mijn beeld over inburgeren is door mijn ervaringen (positief en negatief) door de tijd ook wel veranderd. Of inburgeren lukt of niet heeft te maken met heel veel factoren.
Uit welk land komt iemand? Heeft iemand in het land van herkomst onderwijs gevolgd? Welke taal/talen spreekt iemand? Waar komt iemand terecht? Wat voor netwerk heeft iemand?

Inburgeren in een nieuw land, een nieuw werelddeel zelfs, is natuurlijk een heel ander verhaal dan ‘inburgeren’ op een nieuwe plek in je eigen land. En toch gaat ook dat niet altijd zonder slag of stoot. Tijdens mijn opleiding hebben wij (Carlo en ik) daar ook met elkaar over gesproken. Hoe kijken we daar tegenaan? Zien we daar tegenop? Hoe zal dat voor de kinderen zijn? Krijgen we de kans om onderdeel te worden op een nieuwe plek, of blijven we altijd mensen van ‘buiten’.

Inburgeren op een nieuwe plek gaat een stuk makkelijker, wanneer je ook lid van een gemeente wordt. De ervaring dat je samen ook burgers van Gods Koninkrijk bent, geeft een andere verbinding met elkaar. Een verbinding die verder gaat dan een bloedband of geboortegrond. Het helpt ons (in het bijzonder Carlo en de kinderen) om ook in te burgeren.

Inmiddels is dat inburgeren in Andel volop begonnen. De kinderen vinden al snel hun plekje via het jeugdwerk, daar zijn we enorm dankbaar voor. Ze hebben elk hun eigen tempo, de één heeft al speelafspraakjes, de ander kijkt wat meer de kat uit de boom.
Drie weken geleden mochten we zelf ook even ervaren hoe het is om in te burgeren. Koningsdag in Andel. We waren blij met de uitnodiging, maar op de heenweg kreeg ik toch wel een beetje buikpijn van het hele idee…zit ik hier echt op te wachten?

Uiteindelijk was het een hele fijne ochtend in Andel. Uiteindelijk kon ik zelfs de conclusie trekken dat ik al aardig ingeburgerd begin te raken in Andel.
Aan het einde van onze koningsdag in Andel kreeg ik echter van Carlo te horen:
‘Jij bent een mooie…jij staat met iedereen te praten en ik stond daar maar te staan met de kinderwagen’. 
Dat is dan weer iets wat ik mij niet goed realiseer, dat ik in een enorm tempo veel mensen, namen en gezichten leer kennen, maar dat dat voor Carlo nog veel meer zoeken is.

Zo gaan we ieder van ons gezin een eigen weg in het inburgeren.
Er zullen momenten zijn dat we moeten concluderen dat het niet zonder slag of stoot gaat.
Er zullen nog meer momenten komen dat we met buikpijn ergens heen gaan.
Maar bovenal heb ik het vertrouwen dat onze inburgering in Andel gaat lukken.
Vorige week fietste ik over de dijk, met de zon op mijn gezicht en de wind door mijn haar en voelde ik mij zo intens dankbaar en blij dat ik hier terecht ben gekomen!