Morgen mag ik voorgaan.
Woensdag heb ik de orde van dienst ingeleverd en de preek geschreven.
Het zou een bijzondere zondag worden. Voor het eerst weer met elkaar in de kerk, zonder maatregelen. Reden om te danken. Te danken voor de vrijheid.
Maar toen kwam donderdag.
Oorlog in Europa.
Ik voel mij neergeslagen.
Twee dagen raakte ik mijn orde van dienst en mijn preek niet meer aan.
Kunnen we nog wel danken?
Danken voor onze vrijheid?
Wanneer onze medemens onderdrukt wordt.
Wanneer onze medemens op de vlucht is.
Kunnen wij nog wel bidden?
Kunnen wij nog zingen?
Hoe kan ik morgen voorgaan?
Morgen zal ik voorgaan.
Ik heb mijn woorden, liederen en gebeden aangepast.
En ik zal eerst erkennen dat ik er met een onrustig hart sta.
En ik denk dat de iedereen in de kerk dat zal herkennen.
Ik denk dat iedereen onrustig is.
Zich neergeslagen voelt, bij het nieuws, bij de beelden.
Maar juist deze beelden gaven mij nieuwe moed om opnieuw naar de dienst te kijken.
Ik zag beelden van christenen in Oekraïne, die onder de grond, in een metrostation met elkaar zongen.
Ik zag beelden van een kleine groep mensen die neerknielt en bid op de ijskoude straten in Oekraïne.
Wij mogen morgen met hen zingen en bidden, onze broeders en zusters in Christus.
Zij spoorden mij aan de krachten van het kwaad te weerstaan.
Neergeslagen mensen, maar allesbehalve verslagen.
Ik zal de beelden hieronder delen, mogen de beelden u en jou ook aansporen.
Morgen mag ik voorgaan.
Ondanks het feit dat wij ons neergeslagen voelen, mogen we weten dat we niet verslagen zijn.
Het is zondag, de dag van de opstanding, de dag van de overwinning.
En daarom mogen wij ook danken.
Te midden van de chaos, de duisternis, de dood en het verderf.
Danken dat zij niet het laatste woord hebben.
Danken voor onze vrijheid, in Christus!
https://cip.nl/89827-zien-oekraiense-christenen-zingen-lied-van-gebed-terwijl-ze-schuilen-voor-russisch-geweld