In mijn vorige blog schreef ik over de route naar de overkant.
Over de diepere dimensie daarvan.
Ik was er zelf nog niet over uitgedacht…
Vandaar dat ik nog maar wat gedachten deel.
Het predikantschap kan eenzaam zijn.
Je bent omringd door mensen, je werkt (samen) met mensen…
Maar toch is het ook een weg die je ten diepste alleen gaat.
Zo is het ook met de weg naar het predikantschap toe.
In deze ‘lege weken’ tussen het aannemen van het beroep en de bevestiging.
Ik ben omringd door mensen om mij heen.
Ik voel mij gedragen door gebeden.
Maar er komt ook veel op mijn pad.
Veel om over na te denken.
Veel dingen die mij even (of langer) van mijn stuk brengen
Oude pijn die weer naar boven komt
Momenten van verwarring
Momenten van aanvechting
Ik deel daarover met anderen, maar ik moet zelf deze weg gaan.
En voor mij werkt het om deze weg letterlijk alleen te gaan.
Ik ga kilometers wandelen, onder de open hemel, totdat mijn voeten zeer doen, maar mijn hoofd tot rust is gekomen.
Nadat ik alles in gebed heb gebracht onder de open hemel, luister ik naar muziek. Ik heb eerder verteld over de ‘knipoogjes van boven’, nou vandaag mocht ik er weer een ontvangen. Die wil ik graag delen, misschien is het weer een ‘knipoog van boven’ voor u of jou.
Ik had gelezen dat Casting Crowns een nieuw album had uitgebracht en ik besloot het te luisteren. Het eerste nummer van het album wat startte was ‘Desert Road’.
‘Desert’ betekent woestijn, maar ook verlaten.
Het is geen eenvoudige weg, een weg die je alleen gaat, door moeilijk terrein.
Het nummer is gebaseerd op de verlaten weg die Filippus moet gaan in het Bijbelboek Handelingen. Filippus deed wat hem gezegd werd en ging naar die weg toe.
In deze ‘lege weken’ leer ik zoveel over mijzelf, over het predikantschap en over God.
In de opleiding en stages heb ik veel geleerd, maar niets over deze ‘lege weken’, over wat er op je afkomt, ook aan aanvechting.
Misschien kan niemand je daar ook iets over leren, moet je het zelf aangaan.
Om dan te ervaren:
‘Ik weet niet waar dit heengaat
Maar ik weet Wie mijn hand vasthoudt
Het is niet het pad dat ik zelf zou kiezen
Maar ik volg U tot het einde
Heer, zolang ik adem heb
Zal ik Uw glorie grootmaken
Zelfs als dit betekent
dat ik deze verlaten weg moet lopen
Waar U mij heen leidt, zal ik volgen’
Orginele tekst Casting Crowns:
I don’t know where this is going
But I know who holds my hand
It’s not the path I would have chosen
But I’ll follow you to the end
Lord as long as I am breathing
I will make your glory known
Even if it means I’m walking
On this desert road
where you lead me I will follow