Disclaimer: Dit is een blog over mijzelf, want een blog waarin onze (aanstormende) puber(s) een hoofdrol spelen is natuurlijk uit den boze in huize Klaasse.
Er valt weer eens een pakketje op de mat.
Maahaaaaaam, wéér een boek voor jou!
Het klopt dat er bijna elke week wel een pakketje met een boek voor mij op de deurmat valt. Ik hou van boeken, al van jongs af aan. En nu heb ik een beroep gekozen, waarbij je ongegeneerd boeken kunt bestellen en lezen (nou ja, over zowel dat bestellen, als dat lezen wordt bij ons thuis niet door iedereen hetzelfde gedacht).
Maar nu viel er geen theologisch boek op de mat.
Het was een boek over pubers.
Nu is het zo dat ik eigenlijk nooit boeken heb gelezen of lees over de opvoeding, want ik denk dat we opvoeden niet uit een boekje kunnen leren. Maar nu werd ik toch getriggerd door dit boek.
Een survivalgids voor ouders én een ode aan de pubers: de emotionele, gekke, levendige, roekeloze en aandoenlijke wezens op deze wereld.
Nu vertelde ik al in de disclaimer dat ik écht niets mag vertellen over deze emotionele, gekke, levendige, roekeloze en aandoenlijke wezens in óns huis. (Ook niet dat ik dacht dat ze misschien geposeerd hadden voor de voorkant van dit boek)
Maar het boek is dus vooral een ode aan hen en een spiegel voor ons als ouders.
De grote vraag in het eerste deel van dit boek is wat voor soort ouder je bent. Het buideldier, de struisvogel, de neushoorn of de volwassen ouder. Ik zal hier niet precies vertellen wat het verschil is, maar de beelden spreken voor zich. Vaak zijn ouders overigens combinaties.
Natuurlijk wil iedereen de volwassen ouder zijn, maar in de praktijk valt dat vaak niet mee.
Al lezende kwam ik een passage tegen, waarvan ik dacht: dit gaat over mij! Ik maakte er een foto van, stuurde die aan Carlo, die vervolgens ook moest toegeven dat het over mij gaat.
Ik zal de volledige passage niet delen (want: Kluun), maar het komt er op neer dat ik een buideldier ben, die af en toe in een neushoorn veranderd:
Ogenschijnlijk uit het niets, ontploft dit buideldier en valt ze uit tegen de nietsvermoedende puber dat ik nooit, maar dan ook nooit één dankjewel krijg, terwijl ze ‘altijd alles voor hem doe’ en ‘altijd klaarstaat’, dat ze het ‘spuugzat is’ en hij ‘het allemaal maar bekijkt’.
Dat ze ‘het heeft gehad met deze puber’, vanaf nu ‘niets meer doet en dan wel eens zal zien wie kookt, de was doet, zijn kamer opruimt’. En ook nog iets in de trant van ‘dan gaat je PlayStation achter slot en grendel’.
Uit het niets verandert dit buideldier in een neushoorn.
Het mooie van dit boek is dat het je naar jezelf laat kijken, omdat die puber nu eenmaal die puber is, die je tóch niet kan veranderen.
Ik doe het niet heel vaak, maar naast een boek lezen, wil ik ook nog wel eens een serie kijken. Er is één serie die ik samen met Carlo kan kijken en stiekem kijken onze (aanstormende) puber(s) ook wel eens mee.
Het gaat natuurlijk over oogappels.
Gisteravond was alweer de laatste (tranentrekkende!) aflevering van het huidige seizoen. Maar vandaag kwam het goede nieuws dat deze serie een eigen kerstfilm krijgt (zie trailer hieronder). Je kunt van alles vinden over deze serie, dat vind ik op sommige vlakken ook. Maar het is wel zó herkenbaar en zo knap geacteerd. Bijzonder ook is dat er in dit laatste seizoen ruimte is voor een vriendje wat christen is. Mooi hoe respectvol deze rol in deze serie geschreven is.
Nou, ik ga weer even verder met mijn eigen oogappeltjes!
Hartelijke groet van het buideldier, die áf en toe in een neushoorn verandert, maar haar stinkende best doet om gewoon die volwassen ouder te zijn.