Blog 43 – Het kind van de dominee

Deze week organiseren we als kerk een avond: ‘Als kinderen andere wegen gaan’.
Wat veel mensen niet weten, is dat dit een thema is wat mijzelf ook bezig houdt…

Wanneer je predikant wordt, betekent dit ook heel wat voor je eigen gezin.
Je moet voor de grap eens googelen op ‘kinderen van de dominee’ en er gaat een wereld open…een documentaire, een boek, krantenartikelen…
En ja, het predikantschap verandert, daardoor ook het leven van een predikantsgezin, maar toch is het iets wat mij bezighoudt.

De predikant waarbij ik belijdenis deed en die ons trouwde, nam ook een heel gezin mee, toen hij het toenmalige beroep in onze gemeente aannam. Met lede ogen werd die situatie bekeken, het is wat voor die kinderen, voor die pubers…

En nu zitten we zelf in die situatie. Onze derde wordt volgende week 10 jaar, dan hebben we opeens drie tieners in huis. Drie tieners in een pastorie. Hoe is dat voor hen?
Nu is onze situatie al heel anders, doordat ik predikant ben, Carlo gewoon een baan heeft en we ons gezin zoveel mogelijk in de luwte houden. Maar tegelijk grijpt het mij ook aan, ik sta volledig achter onze beslissing, maar soms voelt het wel als een offer…

In 2006 werd er een onderzoek naar domineeskinderen gedaan, niet alles is negatief, maar kerkverlating is groter onder domineeskinderen en het geloof in God is ook lager in deze groep.
‘Als kinderen andere wegen gaan’, komt dan opeens heel dichtbij.

Wij zitten nog in de leeftijdsfase dat je afspraken kunt maken over de kerk, catechese en clubwerk. Maar dat betekent niet dat het eenvoudig is. Pas zat ik naast één van de kinderen in de kerk, allebei met stoom uit onze oren. Later hebben Carlo en ik er thuis samen over gesproken, dit kan niet de bedoeling zijn, dit moeten we anders aanpakken.

Al met al valt het finale oordeel uit het onderzoek over het opgroeien in de pastorie voor drie van de vier domineeskinderen positief uit.
Laten we hopen en bidden, dat we zoveel mogelijk een gewoon gezin kunnen zijn, waar je gewoon mag opgroeien, tot wie je bent en tot wie je worden wilt.
Ten diepste ervaar ik met alles in de opvoeding, dat ik het niet zelf in de hand heb, dus ook het stukje geloofsopvoeding niet. Dat geeft ook een bepaalde rust.

Afgelopen zondag zat ik een keer zelf in de kerk, bij ons gezin, naast één van de tieners…
Wat er binnenkomt bij hen, weet ik niet…maar opeens klonk er naast mij een stem toen het Onze Vader werd ingezet. Er werd hardop meegebeden.
Het raakte mij, die oude worden, uit de mond van een tiener…
Dan kun je als moeder alleen maar luisteren en Amen zeggen…

Kijktip: De dochter van de dominee – 2Doc.nl

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *