Het is tijd om een tussentijdse balans op te maken.
Steeds meer mensen begonnen naar mijn blog te vragen.
En het schrijven heb ik zelf ook gemist.
Mijn vorige post schreef ik vanuit Noorwegen.
Inmiddels zijn we alweer ruim drie weken thuis in Andel.
Thuis in Andel.
Die vraag wordt momenteel veel gesteld:
‘Voelen jullie je al een beetje thuis in Andel?’
Als ik eerlijk ben zijn Carlo en ik daar zelf niet zo mee bezig.
Het voelt niet als een optie om ons hier niet thuis te voelen.
We zijn deze weg in geslagen en doen ons uiterste best om ons hier thuis te voelen.
En tot nu toe is dat ook niet zo moeilijk.
We voelen ons welkom in de gemeente.
We ontdekken de omgeving, te voet of met de fiets.
We maken kennis met de buren.
We begeven ons (ietwat voorzichtig) te midden van de dorpsgenoten op het Pleinfeest.
En tot slot: ons huis voelt steeds meer als een thuis.
We hebben afgesproken om elke week een paar dozen uit te pakken.
Er staan er nu denk ik nog een stuk of 20 op zolder.
Dit zijn de lastigste dozen, met spullen die je niet zo vaak nodig hebt.
En tussen die dozen staat één bijzondere doos.
Een doos die af en toe even opengaat.
Wanneer het nodig is.
‘Een verhuisdoos vol genade’.
Want hoe hard wij ook ons best doen…
En hoe vastbesloten wij ook zijn dat er geen andere optie is dan ons hier thuis gaan voelen…
Het valt echt niet altijd mee.
Voor elk kind hebben we de verhuisdoos al even open moeten maken.
Even een pas op de plaats, even tot 10 tellen, even een kroel, even zeggen dat het wel goed komt.
Ik merk aan mijzelf dat ik vaak harder loop dan de rest.
Dat ik té graag wil dat het goed gaat.
Maar dan realiseer ik mij dat ik een voorsprong van vier maanden heb.
Vier maanden waarin ik heen en weer reed naar Andel.
Vier maanden waarin ik de mensen, de straten en de gemeente al leerde kennen.
En nu is de rest van het gezin aan de beurt.
Bovenal ben ik ontzettend trots op ze het doen.
Ga er maar aanstaan.
Je ouders beslissen dat je gaat verhuizen, je naar een andere school moet, naar een andere voetbalclub, opeens 15 km naar school moet fietsen, afscheid moet nemen van je familie dichtbij, van je beste vriendjes vanaf de kleuterschool.
Dus bovenal is er trots, hoe ze nieuwe vrienden maken, elke dag vol nieuwe moed naar school gaan en overal aan meedoen.
Maar er zijn ook tranen, woorden, ruzietjes, boze buien, onbegrip, korte lontjes en grote monden.
Het liefst zou ik willen zeggen dat het wel meevalt, dat alles goed komt, dat het in Waalwijk ook niet allemaal ‘koek en ei’ was. Soms verlies ik ook mijn geduld, soms zijn wij ook moe en dan moet we ook nog al die verschillende buien thuis proberen te reguleren.
Maar gelukkig is er die ‘verhuisdoos vol genade’.
Een doos met een extra kroel, even op schoot, even één op één, even wat langer opblijven, even wat geruststellende woorden.
Niet verdiend, maar wel nodig…
Tijd om een tussentijdse balans op te maken.
Het gaat dus best goed, we voelen ons thuis, maar het gaat zeker niet vanzelf.
Elke week worden er meer dozen uitgepakt.
Maar ik denk dat die ‘verhuisdoos vol genade’ nog maar even moet blijven staan.