We hebben een bewogen jaar achter de rug. Vorig jaar rondde ik in de zomervakantie mijn scriptie af. We zouden op vakantie gaan na veelbewogen maanden en daarna zouden we eens rustig verder kijken en denken. Pas na de kerst zou ik het beroepingswerk op gaan pakken. Maar dat liep even anders, zoals velen inmiddels weten. Nét voor onze vakantie werd ik gebeld, dus gingen we zomer 2021 met ‘huiswerk’ op pad…zou de gemeente van Andel bij mij/bij ons passen?
Wanneer je predikant wordt, is je bestemming onbekend. Nu kunnen wij wel goed tegen dat idee, we zijn al eens bijna in Amsterdam of in Londen terecht gekomen. Doordat wij allebei hebben ervaren dat het leven zomaar anders kan lopen, zijn wij geen mensen die ver vooruit plannen. We vinden het prima om slechts een korte periode vooruit te kijken. Dat past dus goed bij het predikantschap. Maar dat betekent niet dat we daar geen ideeën over hadden:
-Liever een grote stad, dan een dorp.
-Het liefst in het midden van het land.
-Buitenland zou ook nog wel leuk zijn.
-Liever de kinderen niet ver laten fietsen naar vervolgonderwijs.
-Het liefst openbaar vervoer in de buurt.
-Het liefst een beetje een multiculturele omgeving.
-Het liefst een gemeente met meerdere predikanten.
-Het liefst…
Voor wie Andel een beetje kent, deze omschrijving past niet (of beter: helemaal niet) bij Andel. Ik blijf het zo bijzonder vinden, dat het zo gelopen is. Opeens viel heel mijn wensenlijstje weg. Ik voelde mij geroepen om naar deze bestemming te gaan.
In de afgelopen weken zijn wij verhuisd, naar Andel. Wat voor mij en ons gelijk duidelijk was, is dat ik wil wonen waar ik predikant ben. En dat is wonderlijk genoeg gelukt. We zijn ontzettend blij, maar ik vind het ook ontzettend spannend. Niet zozeer de verhuizing of het loslaten van Waalwijk, daar heb ik helemaal geen moeite mee. Maar het feit dat ‘geen bestemming’ nu voorbij is, vind ik wel spannend.
Wat heb ik gedaan? Wat hebben we gedaan? Wat nu als…?
Na deze weken van verbouwen en verhuizen, zijn we nu op vakantie. Het mooie is dat we ook een vakantie zonder bestemming hebben. We merken dat we daar allemaal even aan moeten wennen. Ja, we gaan naar Noorwegen, maar we hebben geen vaste bestemming. Op dag 4 bereikten we Noorwegen en we verblijven nu voor de eerste keer twee nachtjes op dezelfde plaats. Om morgen weer verder te trekken.
Aan de ene kant vind ik het heerlijk, om zo rond te trekken en geen vaste bestemming te hebben (in dit land kún je op veel plaatsen niet eens reserveren). En tegelijkertijd is het ook heerlijk om nu even drie dagen op dezelfde plek te zijn. Het geeft ook wat rust. In die zin leer ik ook weer veel over mijzelf en gebruik ik dit blogje nu om even al mijn gedachten te ordenen. Ik voel mij ontzettend welkom in Andel, het is fijn om deze bestemming te hebben, maar ik merk dat ik ook tijd nodig heb voor die onrust in mijzelf. Tijd om tot rust te komen, om te aarden, niet weg te willen lopen als het even moeilijk wordt, mij te binden aan mensen, vrienden te durven maken. Niet te (willen) weten hoe lang we zullen blijven.
Ik denk dat dit alleen maar lukt, wanneer ik mij vast blijf houden aan die roeping. Die sterke roeping naar een bestemming die ik nooit zelf zou hebben uitgekozen. Ik ga verder met vakantie vieren en met mij verwonderen over de wondere wegen die wij gaan en die God met ons gaat.
