Blog 18 – Je geloof verliezen?!

Vlak voor mijn bevestiging en intrede werd ik geïnterviewd voor het Brabants Dagblad.
Ik heb veel reacties op het interview gekregen.
Waar ik de meeste vragen over kreeg, was over deze opmerking:

‘Als ik toen daar zou zijn gaan studeren was ik het geloof wellicht kwijtgeraakt.’

In het interview zelf sprak ik volgens mij over ‘je geloof verliezen’, maar ‘je geloof kwijtraken’ is misschien nog wel beter verwoord.  
Een feit is dat ik bang was dat dit zou gebeuren.
Ik was net 18 jaar, had belijdenis gedaan en was zekerder dan ooit van mijn geloof.
Achteraf is deze omweg voor mij goed geweest. De weg via de Christelijke Hogeschool ede, het docentschap, is geen ‘zonde van mijn tijd’ geweest, ook al voelt het soms wel als een omweg. Het heeft mij gevormd.
Tijdens mijn tijd in Ede is mijn geloof versterkt, maar ik had niet kunnen vermoeden dat ik later mijn geloof alsnog een tijdje kwijt zou raken.

Mijn vader werd ziek in 2011 en overleed in 2014.
Ik was 27 jaar, we beleefden tropenjaren met drie kleine kinderen.
Deze periode leverde mij zoveel vragen en twijfels op, dat ik op een gegeven moment niet meer wist wat ik nog wel of niet kon en wilde geloven.
Wat mij in die tijd op de been heeft gehouden, was het geloof van de mensen om mij heen, het geloof van de gemeente. Zij zongen de woorden, die ik nauwelijks mee kon zingen. Zij baden de gebeden, terwijl voor mij de hemel gesloten bleef. Zij beleden het geloof, dat ik niet meer kon belijden.

In 2015 ging ik alsnog theologie studeren.
De angst om mijn geloof te verliezen, had ik toen niet meer.
Wat viel er nog te verliezen?
Op dat moment had ik qua geloof niet zoveel meer over.
Wat er wel gebeurde, was dat ik juist mijn geloof terugvond.
Dat ik weer kon zingen, weer kon bidden, weer kon belijden.

Deze week werd ik geconfronteerd met twee artikelen over je geloof wat kan veranderen.

https://www.grootnieuwsradio.nl/muziek/toetsenist-adrian-roest-stopt-bij-sela/

Adrian Roest, de toetsenist van Sela stopt, omdat veranderingen in zijn geloofsleven steeds minder matchen met de boodschap van de christelijke band.
Ik vind het een eerlijk verhaal, ik herken ook wel iets van zijn opmerking: ‘Ergens weet ik steeds minder wat ik geloof en ergens wordt mijn geloof steeds breder, groter en dieper’.
Tegelijkertijd heb ik ervaren, dat juist het zingen tegen beter weten in, dwars door mijn ongeloof heen, mij door een periode van geloofstwijfel heeft heen geholpen. Terwijl mijn geloof allerlei complexe laagjes kreeg, hielpen juíst de liederen zonder die complexe laagjes, mij mijn geloof terug te vinden.

https://cip.nl/cip+/90547-martien-brinkman-nam-afscheid-van-god-als-blinde-almacht-ben-niet-de-zoveelste-oudere-theoloog-die-zijn-geloof-verloor

Het tweede artikel wat ik deze week las, is van theoloog Martien Brinkman. Hij schreef het boek ‘Hoe mijn God veranderde’. Hij benadrukt ondanks de titel van zijn boek wel: ‘Ik ben niet de zoveelste oudere theoloog die zijn geloof verloor.’
Het boek zelf heb ik (nog) niet gelezen, maar de titel triggerde mij wel gelijk. God verandert toch niet? Dat is wat ik ten diepste ervaren heb. Dat mijn geloof zoek raakte, dat ik misschien veranderde door alle gebeurtenissen, maar dat God juist dezelfde bleef.

Brinkman beschrijft in het boek dat zijn beeld van God veranderde, maar God zelf niet. De titel heet dan ook niet voor niets ‘Hoe mijn God veranderde’. ‘Mijn’ God. God is nog steeds de God van Brinkman, de God met wie hij leeft, ook al is zijn beeld in sommige opzichten veranderd.
Brinkman noemt het dictatoriale godsbeeld ‘een van de voornaamste oorzaken van de massale kerkverlating in de afgelopen decennia’.  Daar kunnen we natuurlijk met elkaar over van mening verschillen, maar het is wel een mooi thema voor gesprek.

Juist in een periode waarin alles in het leven van mensen kan veranderen en verschuiven, is het heilzaam om op een plaats te zijn, waar de boodschap wordt verkondigd dat God dezelfde blijft. Een kerk waar een duidelijke boodschap verteld wordt, de gebeden doorgaan, het geloof beleden wordt en er liederen klinken zonder complexe laagjes.
Zelf heb ik in de kerk ervaren dat ik daar een periode mocht zijn met mijn ongeloof, mijn vragen en mijn twijfels. Bieden wij als kerken die ruimte?
Juist in die ruimte kunnen mensen zich verwarmen aan de liederen, de gebeden en de belijdenissen. Aan die vertrouwde woorden.

Wees welkom in de kerk, blijf bij twijfels en vragen niet weg, juist dan is het belangrijk om er te zijn. Blijf niet weg wanneer je boos bent op God of op elkaar. Blijf niet weg, wanneer je het in de kerk even niet kunt vinden. Blijf niet weg wanneer je niet mee kunt zingen, wanneer je niet wilt bidden. Ik kijk u niet vreemd aan, als u niet zingt of niet meebidt. Ik kijk u niet vreemd aan wanneer u de geloofsbelijdenis niet hardop mee uit kunt spreken.
Soms is het genoeg dat u er bent, dat u gedragen wordt door de gebeden, het zingen en het belijden van de anderen. Dat u gedragen wordt door God.

Mensen kunnen hun geloof verliezen, een periode kwijtraken, maar ik hoop dat we ook geloven dat we het geloof weer terug kunnen vinden.
Dat is wat ik zelf ervaren heb en ik gun het een ander ook!